Fragmenty wierszy i utworów wybranych sławnych poetów.

• Kazimierz Przerwa-Tetmajer
  A kiedy będziesz moją żoną...
  A kiedy będziesz moją żoną...
  umiłowaną, poślubioną,
  wówczas się ogród nam otworzy,
  ogród świetlisty, pełen zorzy.
  RozdzwoniÄ… nam siÄ™ kwietne sady,
  pachnąć nam będą winogrady,
  i róże śliczne i powoje
  całować będą włosy twoje.
  
  Pójdziemy cisi, zamyśleni,
  wśród żółtych przymgleń i promieni,
  pójdziemy wolno alejami,
  pomiędzy drzewa, cisi, sami.
  
  Gałązki ku nam zwisać będą,
  narcyzy piąć się srebrną grzędą,
  i padnie biały kwiat lipowy
  na rozkochane nasze głowy.
  
  Ubiorę ciebie w błękit kwiatów,
  niezapominajek i bławatów,
  ustroję ciebie w paproć młodą
  i świat rozświetlę twą urodą.
  
  Pójdziemy cisi, zamyśleni,
  wśród złotych przymgleń i promieni,
  pójdziemy w ogród pełen zorzy
  kiedy drzwi miłość nam otworzy.
   
• Tadeusz Boy Å»eleÅ„Å›ki
  A kiedy przyjdzie...
  
  ...A kiedy przyjdzie godzina rozstania,
  
  Popatrzmy sobie w oczy długo, długo
  
  I bez jednego słowa pożegnania
  
  Idźmy - ja w jedną stronę,, a ty w drugą.
  
  
  
  Bo taka nam już pisana jest dola,
  
  Że nigdy dla nas Jutro się nie ziści,
  
  Wiecznie nam w poprzek stanie tajna WOLA,
  
  Co tkliwość mieni w podmuch nienawiści.
  
  
  
  Najmilsza moja! Leć, kędy cię niesie
  
  Twych piórek zwiewność i krwi młodej tętno;
  
  Leć, kędy życia pieśń wzdyma i gnie się
  
  W rytmów tanecznych melodię namiętną;
  
  
  
  Leć, kędy Rozkosz wyciąga ramiona
  
  Po smutne serce człowieka tułacze,
  
  Co w jej śmiertelnym spazmie drży i kona,
  
  I wyje z bólu, i ze szczęścia płacze...
  
  
  
  Leć... ale pomnij: w pogody uśmiechu,
  
  W marzeń haszyszu i w smutków żałobie,
  
  I w cnót dystynkcji, i w plugastwie grzechu
  
  To wiedz, najmilsza: ja jestem przy tobie.
  
  
  
  Oczyma na ciÄ™ patrzÄ™ skupionemi,
  
  Jak na misterium ważne, groźne prawie,
  
  I co bądź czynisz, biedna Córo Ziemi,
  
  Ja, brat twój starszy, ja ci błogosławię...
  
  
  
  ...Gdy będziesz cierpieć, ja ciebie pocieszę,
  
  A gdy się zbrukasz, wówczas wiedz, ty droga:
  
  Ja cię wysłucham i ja cię rozgrzeszę,
  
  Bo taką władzę mam daną od Boga.
  
  
  
  W twe dłonie wtulę twarz od tęsknot bladą,
  
  O twe kolana głowę oprę biedną,
  
  A ty mi bajaj, o Szecherezado,
  
  Twych cudnych nocy, ach, tysiÄ…c i jednÄ…...
  
  
  
  ...A kiedy przyjdzie godzina spotkania,
  
  Może w nas pamięć dawnych chwil poruszy
  
  I bez jednego słowa powitania
  
  Popatrzym sobie aż w samo dno duszy...
  
   
• Leopold Staff
  Ars poetica
  Echo z dna serca, nieuchwytne,
  Woła mi: "Schwyć mnie, nim przepadnę,
  Nim zblednę, stanę się błękitne,
  Srebrzyste, przezroczyste, żadne!"
  
  
  Łowię je spiesznie jak motyla,
  Nie abym świat dziwnością zdumiał,
  Lecz by się kształtem stała chwila
  I abyś, bracie, mnie zrozumiał.
  
  
  I niech wiersz, co ze strun siÄ™ toczy,
  Będzie, przybrawszy rytm i dźwięki,
  Tak jasny jak spojrzenie w oczy
  I prosty jak podanie ręki
   
• Krzysztof Kamil BaczyÅ„ski
  Åšpiew na wiosnÄ™
  Mosty tych przedmieść zielonych,
  jakże ich wiele, jak dudnią od koni -
  - siwe i kare konie z pogoni
  za mnÄ…, za wiosnÄ…, za tonem.
  Jakże ich wiele, wzbierają i coraz
  sypią jak płatki, jak ptaki podków.
  Jasna, niedzielna, zwierzęca to pora
  na szyjach słodko zwinięta jak kot.
  Wyrój z błękitu. Ileż obłoków!
  Ptaki zielone trzeszczÄ… spod pokryw.
  W lotnych ulotnie badylach pokrzyw
  sypią się płaskie łuski potoku.
  Małe dziewczynki biegną. Od sukien
  bieli, anieli, uskrzydla siÄ™ obraz,
  ziemia odpływa spod nieba jak łukiem.
  Słońce dojrzałe jak jabłko obrać!
  Dłonie na wodę: płaski i pluski,
  w kroplach twarzyczki wyklutych pisklÄ…t.
  W rybiej, przejrzystej łódeczce łuski
  płyniesz przeze mnie stalową wisłą.
  
  
   
• Jan Brzechwa
  Żal
  Żal mi życia mojego,
  Żal mi wiatru w ogrodzie,
  I księżyca na wznak odbitego
  W wodzie.
  
  Żal mi nawet bezwiednej
  Łzy, co żal mój uśmierza,
  I tylko ciebie mi, ciebie jednej
  Nie żal.
  
   
• Maria Konopnicka
  Żuczek
  Wyszedł żuczek na słoneczko
  W zielonym płaszczyku.
  - Nie bierzże mnie za skrzydełka,
  Miły mój chłopczyku.
  
  Nie bierzże mnie za skrzydełka,
  Bo mam płaszczyk nowy;
  Szyły mi go dwa chrabąszcze,
  A krajały sowy.
  
  Za to im musiałem płacić
  Po dwanaście groszy
  I jeszczem sie zapożyczył
  U tej pstrej kokoszy.
  
  Jak uszyły, wykroiły,
  Tak płaszczyk za krótki;
  Jeszcze im musiałem dodać
  Po kieliszku wódki.