Fragmenty wierszy i utworów wybranych sławnych poetów.

• Jan Twardowski
  Kiedy mówisz
  Aleksandrze Iwanowskiej
  
  Nie płacz w liście
  nie pisz że los ciebie kopnął
  nie ma sytuacji na ziemi bez wyjścia
  kiedy Bóg drzwi zamyka --- to otwiera okno
  odetchnij popatrz
  spadają z obłoków
  małe wielkie nieszczęścia potrzebne do szczęścia
  a od zwykłych rzeczy naucz się spokoju
  i zapomnij że jesteś gdy mówisz że kochasz
  
  (z tomiku "Jak tęcza co sobą nie zajmuje miejsca" 2001, oprac. A.Iwanowska)
   
• Krzysztof Kamil BaczyÅ„ski
  Kiedy przyjdziesz
  Wiem, że przyjdziesz, noc będzie rozgrzana,
  
  duszna ciszą i płomieniem bzowym;
  
  kwiaty wiosny niosÄ…c na kolanach
  
  spłyniesz ciszą i ciszą mnie zgubisz...
  
  Może przyjdziesz w rozkrzyczane rano,
  
  strzelisz gwiazdą w słoneczniany spokój,
  
  strzelisz sercem w duszę słońcem zlaną
  
  w niespodzianym, dziwnym jakimÅ› roku.
  
  Może będzie deszcz o szyby dzwonił,
  
  na falistym morzu ukojeniem,
  
  może powiesz mi, co walka z życiem,
  
  może powiesz mi, co Jest cierpienie.
  
  Może będzie deszcz o szyby dzwonił,
  
  światło będzie piorunem się wiło
  
  (w dali kroki zdyszanej pogoni).
  
  Wiem, że przyjdziesz, wiem, że powiesz:
  
  Miłość...
  
  
   
• Maria Konopnicka
  Kukułeczka
  Po tym ciemnym boru
  Kukułeczka kuka,
  Z ranka do wieczora
  Gniazdka sobie szuka.
  Kuku! Kuku!
  Gniazdka sobie szuka.
  
  
  - A ty, kukułeczko,
  Co na drzewach siadasz,
  Jakie ty nowiny
  W lesie rozpowiadasz?
  Kuku! Kuku!
  W lesie rozpowiadasz?
  
  
  Leciałam ja w maju
  Z ciepłego wyraju,
  Zagubiłam w drodze
  Ścieżynkę do gaju!
  Kuku! Kuku!
  Ścieżynkę do gaju!
  
  
  Zgubiłam ścieżkę
  Do gniazdeczka mego,
  Teraz latam, teraz kukam,
  Ot, już wiesz dlaczego.
  Kuku! Kuku!
  Ot, już wiesz dlaczego
  
  
  
  
  
  
  
   
• Leopold Staff
  Kwietnik
  W kwietnik, co się siedmioma barwami tęcz plami,
  Zeszłaś, jakby porównać chcąc siebie z kwiatami,
  Które wszystkimi wdzięki promienieją latem.
  Sama w różowej sukni byłaś wśród nich kwiatem.
  Wokół błyszczały białe, żółte, krwawe róże,
  A dołem cały bukiet. Lśniłaś w nim jak w chmurze.
  Jakby onieśmielona i stropiona zrazu,
  Przystanęłaś wstydliwie przy rabacie ślazu,
  Patrząc w dół i skrywając oczy liściem dłoni.
  Zrobiłaś krok przy grządkach geranium, lewkonii,
  Szłaś coraz śmielej pośród szałwi, malw, gwoździków,
  Małgorzatek, nasturcyj, nagietków, mieczyków,
  Wreszcie doszedłszy astrów, dalii i rudbekki,
  Podniosłaś śmiało głowę i dumnie powieki,
  Bo gdyś ostatnią grządkę minęła balsamin,
  Czułaś, żeś zdała świetnie piękności egzamin.